Horen
Plots kon ze weer horen wat er gezegd werd, zelfs als ze in een kleine groep zat. Wonderlijk was dat. Je zag haar niet langer mentaal afstand nemen omdat ze de gesprekken, wegens onhoorbaar voor haar, toch niet volgen kon. Neen, die tijd was voorbij.
Het grootste plezier, dacht ze toch op dàt moment, kwam met de GSM. Als deze rinkelde volstond een tikje op haar nieuw hoorapparaat om het gesprek aan te gaan. Niet meer in haar handtas zoeken naar dat verrekte ding. Niet langer bij het opnemen van de oproep zeggen: “wacht eventjes, ik moet mijn hoorapparaat uitzetten.” Neen, één tik op haar hoorapparaat en ze hoorde de beller ‘loud and clear’ zoals ze dat in het Engels zeggen.
Technologie. Ach, we kunnen klagen dat het allemaal te snel gaat, dat het ons ‘verstand’ overstijgt, maar dit was toch een mooi voorbeeld van hoe technologie het leven van alledag verbetert. Je moet er wel een beetje leren mee omgaan, denkt ze bij zichzelf. Het kost wat moeite en ze was best moe die eerste dag. Maar ze is oud en wijs genoeg om te weten dat nieuwe dingen leren, inspanning vraagt. Dus ook een nieuw hoorapparaat gebruiken.
De persoon die haar bij de keuze van haar hoorapparaat geadviseerd had raadde haar ook een ‘TV-bakje’ aan. Via bluetooth zou dat ‘bakje’ een verbinding maken tussen de televisie en haar hoorapparaat en zo zou ze de televisie beter horen. De ervaring met de GSM was zo verbluffend dat ze niet aarzelde. Ze plaatste een bestelling.
TV kijken was inderdaad soms een ramp. Niet voor het kijken zelf, daar hielp haar bril met nieuwe glazen wel bij. Maar de dialogen ontsnapten haar soms. Steeds moest ze de ondertitels aanzetten om te lezen wat er werd gezegd. Maar als je je enkel op de ondertitels moet baseren dan verlies je al te dikwijls de nuances in een gesprek en de ondertitels volgen niet altijd. Probeer het zelf maar eens uit met een nieuwsbericht. Als de nieuwslezer met een nieuw onderwerp begonnen is krijg je nog dikwijls ondertitels die gelinkt zijn aan wat tijdens het vorige onderwerp gezegd werd.
De verwachtingen omtrent het ‘TV bakje’ waren best wel hooggespannen. Wegens leveringsproblemen moest er wel twee maanden gewacht worden op het verlossend telefoontje. Een beetje stress was er ook wel nu het ‘bakje’ eindelijk was aangekomen: “Is de televisie niet te oud?” “ Hebben we de goede kabels?”
Het is D-day. Haar schoonzoon verbindt het bakje met de televisie. Zij zet de televisie aan. De blik op haar gezicht is om nooit te vergeten. Ze hoort??!!!… ze hoort de TV effectief in haar hoorapparaat. Ongeloof, gevolgd door een glimlach. Ze hoort de muziek, ze hoort wat gezegd wordt. Ze luistert naar het nieuws kijkt naar ‘Thuis’ en verstaat alles. Zelfs als ze even in de badkamer of haar kamer moet zijn, kan ze nog steeds de TV horen. Wat een wereld van verschil.
Maar wat als ze gebeld wordt op de GSM terwijl ze TV kijkt? Ook dat gaf geen probleem. De GSM heeft voorrang op de TV en de klank van deze laatste is uitgeschakeld als de GSM rinkelt.
Jaren heeft ze gesukkeld met haar oude hoorapparaat. Maar was het op haar leeftijd wel nog de moeite om geld aan zo’n nieuw apparaat te besteden? Wat als ze morgen sterft? Voor sommigen stelt zich een echte vraag van financiën, die hebben die keuzevrijheid niet.
Maar zij, zij kan alleen maar blij zijn. Blij dat ze middelen had én ook niet te angstig was om de stap naar het gebruik van nieuwe technologie te zetten.
Natuurlijk hoort ze nu ook het geschraap van het bestek in haar bord, achtergrondgeluiden in de flat, soms ergerende geluiden die haar vroeger ontsnapten. Maar dàt, dat neemt ze erbij, al kan dat misschien ook wel uitgebalanceerd worden, wie weet?
Haar oude dag ‘ hoort’ plots toch mooier dan voordien en dat wensen we ook allen die dit lezen.
Mieke (Marie-Jeanne) Maerten